کرم بی حسی موضعی تاپ تن – TopTen Numbing Cream

کرم بی حسی موضعی ۵۰۰ گرمی تاپ تن ساخت کره‌ی جنوبی و حاوی ۱۰٪ لیدوکائین است و در کمتر از ۲۰ دقیقه حداکثر میزان اثرگذاری (بی حس کنندگی) را ارائه می‌دهد. در هر جلسه درمان بین ۰.۵ تا حداکثر ۲ گرم از محصول را روی ناحیه‌ی تحت درمان استفاده کنید. استفاده از بیش از ۲ گرم در ۲۴ ساعت برای هر شخص توصیه نمی‌شود. تاپ تن دارای تاییدیه‌ی سازمان غذا و داروی کره جنوبی (MFDS) است.

کرم بی حسی موضعی چیست؟

کرم‌ها، پمادها و محصولاتی که با عنوان بی حسی و یا بی حس کننده موضعی به فروش می‌رسند محصولاتی هستند که حاوی مواد شیمیایی موثر برای مسدود کردن سلول‌های عصبی گیرنده‌ی درد باشند. این مواد شیمیایی شامل لیدوکائین (مشهورترین و موثرترین بی حس کننده)، بنزوکائین، پراموکسین و… می‌شوند.

بی حسی موضعی زمانی استفاده می‌شود که پروسه‌ی درمانی دردناک‌تر از آستانه تحمل اکثریت افراد است و نیز ناحیه‌ی کوچکی را درگیر می‌کند که شامل ارگان‌های حیاتی (قلب، کبد، معده و…) و استخوان‌های اصلی یا مفاصل نیست. عموما بی حسی موضعی برای مواردی مانند عمل دندان، میکرونیدلینگ، لیزر و پروسه‌های زیبایی مانند آر اف فرکشنال، لیزر کربوکسی، و حتی مواردی مانند تتو و اپیلاسیون استفاده می‌شود.

مکانیسم عمل کرم بی حسی موضعی

محصولات بی حسی اعم از پماد‌ها، کرم‌ها و اسپری‌ها عموما حاوی لیدوکائین به عنوان ماده موثر هستند. درصد استفاده از لیدوکائین در این محصولات بین ۵ تا ۲۰٪ متفاوت است. برای درک بهتر مکانیسم کارکرد این محصولات باید با تاثیرات لیدوکائین بر بدن آشنا باشید؛

لیدوکائین:

لیدوکائین که با نام تجاری زایلوکائین نیز شناخته می‌شود یک مونوکربوکسیلیک اسید آمید است که برای بی حسی موضعی بافت‌ها در کرم ها و پمادهای بی حسی و نیز در داروهایی برای درمان عارضه‌هایی نظیر آریتمی قلبی مورد استفاده‌ی صنعت داروسازی است.

ساختار لیدوکائین

مکانیزم اثر بی حسی موضعی لیدوکائین:

لیدوکائین در کرم های بی حسی با مسدود کردن کانال‌های سدیم-پتاسیم سلول‌های عصبی کارکرد آن را مختل می‌کند. هدف اصلی لیدوکائین، کانال voltage-based یون Na+ (سدیم یک بار مثبت) است. مسدود شدن این کانال به مختل شدن اختلاف پتانسیل یون‌های مختلف از جمله سدیم، پتاسیم و کلسیم می‌انجامد. اختلال در این مورد نهایتا به غیرفعال شدن سلول پساسیناپسی می‌شود. بنابراین انتقال سیگنال‌های درد به نورون پساسیناپسی انجام نمی‌شود و یا بسیار ضعیف انجام می‌شود. از این امر به عنوان بی حسی موضعی یاد می‌شود.

این اثرگذاری، فقط در سلول‌های عصبی که در معرض لیدوکائين قرار گرفته باشند انجام می‌شود. به همین دلیل به آن بی حسی موضعی نیز می‌گویند. به این معنی که موضع و ناحیه‌ی خاصی بی حس می‌شود.

عوارض جانبی لیدوکائین

به گفته‌ی پرفسور D. Jackson، بروز عوارض جانبی در اثر استفاده درست و به اندازه از لیدوکائین (به خصوص به صورت موضعی در قالب کرم و پماد بی حسی) بسیار نادر و محدود است. رایج‌ترین عارضه که بروز قرمزی و خارش است که از علائم واکنش آلرژیک هستند و پس از پاک شدن لیدوکائین این علائم نیز از بین می‌روند. استفاده بیش از حد از لیدوکائین به صورت موضعی می‌تواند باعث ورود آن به جریان خون و ایجاد عوارض سیستمیک شود. در این صورت عوارض معمولا مرتبط با سیستم خونرسانی (قلب و عروق) و سیستم عصبی مرکزی (CNS) خواهد بود. پروفسور جکسون به همراه بنت و چن طی یک تحقیق جامع این عوارض و شرایط بروز آن‌ها را توضیح داده‌اند؛ برای ارجاع به متن این مقاله کلیک کنید.

موارد منع مصرف لیدوکائین به عنوان بی حسی موضعی:

• هرگونه عارضه‌ی جدی قلبی و عروقی
• استفاده از داروهای درمان عوارض قلبی عروقی
• واکنش آلرژیک به کرم بی حسی حاوی لیدوکائین
• کودکان زیر ۱۲ سال
• حساسیت به ذرت
• سندروم آدام استوک
• سندروم ولف-پارکینسون-وایت

ترکیبات کرم بی حسی تاپ تن

ماده‌ی موثره‌ی اصلی در کرم بی حسی تاپ تن نیز لیدوکائین با غلظت ۱۰٪ است. سایر ترکیبات به کار رفته در این کرم ۵۰۰ گرمی شامل MELALEUCA ALTERNIFOLIA LEAF سیکلومتیکون 5، فنیل تری متیکون، آلکیل (C12-15) بنزوات، روغن گل میخک، کربومر بین پلیمری نوع A (55000 CPS)، آب (آکوا)، عصاره آلوئه ورا، ستیل الکل، شیرین بیان، گلیسرین، اسید استریک، اسید ادتیک، GLYCERYL STEARATE/PEG-100 STEARATE، هیدروکسید سدیم، تری گلیسرید کاپریلیک/کاپریک/لوریک، هیدروکسی تولوئن بوتیله شده، CETOSTEARYL الکل، CETEARYL GLUCOSIDE

نحوه استفاده از کرم بی حسی موضعی تاپ تن

۲۰ دقیقه قبل از درمان ۱ تا ۲ گرم (برای کل صورت) از این کرم را روی ناحیه درمان قرار دهید و کمی ماساژ دهید. برای بیشترین و سریع‌ترین تاثیر، روی ناحیه‌ی تحت درمان را با یک کاور نایلونی بپوشانید. طول مدت بی حسی با کرم تاپ تن در افراد متفاوت است اما بین ۶۰ تا ۹۰ دقیقه در نظر گرفته می‌شود.

پکیج و نگهداری

کرم بی حسی موضعی تاپ تن در بسته‌بندی کاسه‌ای با جرم ۵۰۰ گرم بسته‌بندی می‌شود. این کرم حاوی ۵۰۰ گرم کرم بی حسی موضعی سفید رنگ است. در دمای اتاق (۱ تا ۳۰ درجه سانتیگراد) دور از نور مستقیم نگهداری شود. تاریخ انقضای این محصول ۳۶ ماه پس از تولید آن است.

موارد مصرف کرم بی حسی موضعی تاپ تن:

• میکرونیدلینگ
• جراحی موضعی
• تمام درمان‌های زیبایی نیازمند بی حسی موضعی
• تتو و خالکوبی
• پییرسینگ

بیشتر بخوانید:

چرا احساس درد می‌کنیم؟

هنگامی که محرک‌های مضر از منابع خارجی یا داخلی به بدن برخورد می‌کنند، اطلاعات مربوط به تأثیر مخرب این محرک‌ها بر بافت‌های بدن از طریق مسیرهای عصبی منتقل می‌شود و از طریق سیستم عصبی محیطی به سیستم عصبی مرکزی و خودمختار منتقل می‌شود. این شکل از پردازش اطلاعات به عنوان درد (nociception) شناخته می‌شود. «درد زایی» فرآیندی است که از طریق آن اطلاعات مربوط به آسیب واقعی بافت (یا پتانسیل چنین آسیبی در صورت ادامه اعمال محرک مضر) به مغز منتقل می‌شود. درد توسط گیرنده‌های درد که به فیبرهای نازک Aδ میلین دار و C غیر میلین دار متصل هستند، که خود به شاخ پشتی ستون فقرات ختم می شوند، دریافت می‌شود.

تحریک مکانیکی به اندازه کافی شدید (مانند کشش، برش، یا نیشگون گرفتن)، گرم شدن شدید پوست، یا قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی مضر می‌تواند گیرنده‌های درد را فعال کند. به نوبه خود، فعال شدن گیرنده‌های درد توسط تأثیرات التهابی و بیومولکولی در محیط برون سلولی محلی تعدیل می شود. اگرچه در اکثر شرایط انتقال اطلاعات درد منجر به درک درد می‌شود، بسیاری از پزشکان و بیماران از این موضوع که محرک مضر از «تجربه درد» جداست آگاه نیستند.

به عبارت دیگر، درد می‌تواند در غیاب آگاهی از درد رخ دهد، و درد می‌تواند در غیاب محرک‌های قابل اندازه گیری مضر رخ دهد. این پدیده در مواردی از ترومای شدید (مانند ضربه‌ای که ممکن است در اثر تصادف وسیله نقلیه موتوری ایجاد شود) قابل مشاهده است. زمانی که قربانیان با وجود صدمات شدید، حالت بدون درد را نشان می‌دهند، و برعکس، زمانی که افراد مبتلا به سندرم‌های درد عملکردی با وجود اینکه آسیب بافتی وجود ندارد، ناراحتی از درد قابل توجهی را گزارش می‌کنند.

محصولات بی حسی موضعی مشهور کدام‌اند؟

• لیدوکائین (Xylocaine):

لیدوکائین رایج ترین بی حسی موضعی است. این ترکیب در فرمولاسیو‌ های مختلف مانند تزریقی، کرم ها و پچ ها موجود است. لیدوکائین برای طیف گسترده‌ای از روش‌های درمانی استفاده می‌شود و برای شروع سریع اثربخشی شناخته شده است.

• بوپیواکائین (مارکائین):

بوپیواکائین یکی دیگر از ترکیبات بی حسی موضعی پرمصرف است که اغلب برای تسکین دردهای طولانی‌تر و مزمن، مانند مدیریت درد پس از عمل یا اپیدورال زایمان استفاده می‌شود.

• پروکائین (نووکائین):

در حالی که امروزه به طور معمول استفاده نمی‌شود، پروکائین یکی از اولین داروهای بی حسی موضعی بود که به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفت. اغلب با روش‌های درمانی دندانپزشکی همراه است.

• آرتیکائین (سپتوکائین):

آرتیکائین به دلیل شروع سریع و اثربخشی معمولاً در دندانپزشکی استفاده می‌شود. اغلب برای درمان‌های دندانپزشکی و بلوک‌های عصبی استفاده می‌شود.

• مپیواکائین (کاربوکائین):

مپیواکائین یکی دیگر از بی حس کننده‌های موضعی است که برای انواع روش‌ها از جمله کارهای دندانپزشکی و جراحی های جزئی استفاده می شود.

• پریلوکائین:

پریلوکائین اغلب در ترکیب با سایر داروهای بی حس کننده موضعی برای افزایش مدت اثر آنها استفاده می شود. معمولاً در کرم ها و پمادهای موضعی استفاده می شود.

• لیدوکائین-پریلوکائین (کرم بی حسی موضعی EMLA):

این ترکیبی از لیدوکائین و پریلوکائین است. به عنوان یک بی حس کننده موضعی برای روش های مختلف پوست استفاده می‌شود.

• دیبوکائین (Nupercainal):

دیبوکائین یک ترکیب برای بی حسی موضعی است که اغلب در کرم های بدون نسخه برای تحریکات و ناراحتی‌های جزئی پوست استفاده می‌شود.

کدام نوع از محصولات بی حسی موضعی بیشترین تاثیر را دارند؟

کارایی بی حسی موضعی بسته به نوع محصول و روش خاص یا ناحیه تحت درمان می‌تواند متفاوت باشد. اشکال مختلف بی حسی موضعی مانند کرم ها، پمادها، اسپری ها و تزریقات مزایا و معایب خاص خود را دارند. انتخاب فرم مورد استفاده اغلب به عواملی مانند عمق بیهوشی مورد نیاز، مدت زمان عمل، ترجیحات بیمار و تخصص ارائه دهنده خدمات بهداشتی بستگی دارد. در اینجا یک مرور مختصر از هر فرم موجود است:

تزریقات (بی حسی موضعی تزریقی):

تزریق اغلب برای ارائه بی حسی موضعی هدفمند و عمیق بسیار موثر در نظر گرفته می‌شود. معمولا برای روش‌های تهاجمی‌تر یا عمیق‌تر، مانند جراحی‌ها یا کارهای دندانپزشکی استفاده می‌شوند. بی حس کننده های موضعی تزریقی می‌توانند اثرات بی‌حسی دقیق و طولانی‌مدتی ایجاد کنند.

کرم ها و پمادها (بی حسی موضعی سطحی):

استفاده از بی حسی در قالب کرم ها و پمادهای موضعی راحت است و معمولاً برای اعمال سطحی مانند جراحی‌های پوستی جزئی یا قرار دادن خطوط داخل وریدی، لیزر، تتو و میکرونیدلینگ استفاده می‌شود. آنها بی حسی موثری برای سطح پوست ایجاد می کنند و اغلب قبل از وارد کردن سوزن استفاده می‌شوند.

اسپری ها (اسپری های بی حس کننده موضعی):

اسپری‌های موضعی برای بی حس کردن غشاهای مخاطی در دهان، گلو یا بینی استفاده می شود. آنها معمولاً توسط دندانپزشکان، متخصصان گوش و حلق و بینی و سایر ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی برای اقداماتی مانند آندوسکوپی یا کارهای دندانپزشکی در مناطق حساس استفاده می‌شوند.

انتخاب بین این اشکال بی حسی موضعی به عوامل مختلفی بستگی دارد:

1. نوع روش:

عمق و تهاجمی بودن روش بر انتخاب بیهوشی تأثیر می گذارد. رویه‌های عمیق‌تر ممکن است به بی‌حسی تزریقی نیاز داشته باشند، در حالی که روش‌های سطحی‌تر را می‌توان با گزینه‌های موضعی مدیریت کرد.

2. مدت زمان:

مدت زمان انجام پروسه را در نظر بگیرید. گزینه‌های موضعی ممکن است برای روش‌های کوتاه‌تر مناسب باشند، در حالی که بی‌حسی تزریقی ممکن است برای روش‌های طولانی‌تر ترجیح داده شود.

3. راحتی و ترجیح بیمار:

برخی از بیماران ممکن است به دلیل راحتی یا اضطراب یک نوع بیهوشی را بر دیگری ترجیح دهند. بحث در مورد گزینه ها با بیمار می تواند به ایجاد رویکرد کمک کند.

4. تخصص ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی:

تجربه و آشنایی ارائه دهنده با اشکال مختلف بی حسی موضعی می تواند بر انتخاب آنها تأثیر بگذارد.

در نهایت کارآمدترین شکل بی حسی موضعی به شرایط خاص عمل و ترجیحات ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی و بیمار بستگی دارد. مهم است که با یک متخصص پزشکی واجد شرایط مشورت کنید تا بهترین رویکرد را برای هر مورد مشخص کنید.

بی حسی موضعی و لیزر

هنگام انجام روش های لیزر، به ویژه آنهایی که پوست یا بافت را درگیر می‌کنند، ممکن است از بی حسی موضعی یا بی‌هوشی برای مدیریت درد و ناراحتی استفاده شود. درمان‌های لیزری می تواند از روش‌های زیبایی مانند برداشتن موهای زائد و لایه برداری پوست گرفته تا درمان‌های پزشکی برای شرایطی مانند اختلالات چشمی یا برخی سرطان‌ها باشد.

نوع بیهوشی یا بی حسی مورد استفاده برای روش‌های لیزر می‌تواند بر اساس عواملی مانند تهاجمی بودن عمل، ناحیه تحت درمان، سابقه پزشکی بیمار و سطح راحتی بیمار متفاوت باشد. در اینجا چند گزینه وجود دارد که ممکن است همراه با لیزر مورد استفاده قرار گیرند:

بی‌حسی موضعی:

کرم ها، ژل‌ها یا اسپری‌های حاوی بی‌حس کننده‌های موضعی را می‌توان روی پوست یا غشاهای مخاطی برای بی‌حس کردن ناحیه قبل از لیزر استفاده کرد. این به کاهش درد و ناراحتی در طول درمان کمک می کند.

تزریق موضعی:

ممکن است از بی حس کننده های موضعی تزریقی برای بی حس کردن ناحیه خاصی که در آن عمل لیزر انجام می شود استفاده شود. این می تواند شامل تزریق ماده بی حس کننده در نزدیکی محل درمان باشد.

بی‌حسی منطقه‌ای:

در برخی موارد، از بی‌حسی منطقه‌ای، مانند بلوک‌های عصبی، ممکن است برای ایجاد بی‌حسی گسترده‌تر در یک ناحیه بزرگ‌تر استفاده شود. این می تواند برای روش های لیزری که ناحیه وسیع تری را پوشش می دهند مفید باشد.

آرام‌بخشی یا بیهوشی عمومی: برای روش‌های لیزری پیچیده‌تر یا طولانی‌تر، به‌ویژه آن‌هایی که تهاجمی هستند، ممکن است به بیمار آرام‌بخش یا حتی بیهوشی عمومی داده شود تا اطمینان حاصل شود که در طول عمل راحت و بدون درد باقی می‌مانند.